Mijn blik concentreert zich op de grote kleurvlakken en vormen die overal om me heen verschijnen: verkeersborden, oranje pvc-buizen op bouwterreinen of groene prullenbakken langs de A2. Een ronde betonnen afzetbol markeert de stad zonder dat we er erg in hebben, een geel-blauwe trein schiet onopgemerkt door het groene landschap. Deze industriële mono- of dichromen spreken een universele taal, maar zijn slechts alleen ontworpen vanuit hun functie. Rood is gevaar; geel is opgepast! Hoewel we de wereld allemaal anders waarnemen, creëren de objecten een collectief verwachtingspatroon. Ze alarmeren ons, maar ze verdwijnen ook weer snel uit onze gedachten; de relatie is in vele gevallen kort en onpersoonlijk. Deze zichzelf telkens weer herhalende voorwerpen roepen in mij een ervaring op die van herkenning, naar vervreemding en weer terug schommelt. Deze ervaringen zijn, in tegenstelling tot de objecten zelf, niet universeel, maar individueel en persoonlijk. Deze relaties met het banale probeer ik in mijn werk te ontrafelen.